Özgür Afacan: Kayboluş

Aklının gürültüsünden kalbinin sesini duymayanlar ve bütün bu gölgeler yığını içerisinde kimlik arayışları kimi zaman insanı insan yapan değer yargılarını bile yabancılaştırdı. Bu duyarsızlık ikliminde en çok darbeyi yine duyumsamalarını, duygusal reflekslerini, vicdanlarını kaybetmeyenler yedi…

Aslında Foucault’nun söyleminin doğruluğunu buradaki şu cümlesinde anlayabiliriz: “Akıl duyguları yalıtırken, duygular aklı keskinleştirir.” Bunca kirliliklerin içerinde insana dair, doğaya dair bir fikri olan ise geçersiz bir dijital demir yığınına dönüşüyor. Dönüşümden kasıt ise sadece Gregor Samsa olmak değil belki de hamamböceği gözüne sabun kaçmasa gerçeği görebilecekti ki Kafka da o kadar rasyonel düşünüyor sayılmazdı…

Çağ değiştikçe yabancılaştırma efekti gün geçtikçe koşullarına uygun olarak deforme olarak kendi iklimini yaratmaya devam ediyor. Güven problemleri, önyargılar ve dejenere olan duygu formları ise bu dünyanın bencil sınırlarında hayat buluyor. Kendi varoluşunu yaratmaya çalıştıkça yok olan bir kimlik edinme çabası aslında bunun adı. Aklındaki gürültüleri duyguların sesine tercih edenler müziği, armoniyi hiçbir zaman duramayacak oysa ki… Gerçek olan insana ve doğaya dair üretebilmek. Gerçek insanlığın yolu da bu olsa gerek…